Nasze wspaniałe imperium posiada bogatą oraz chwalebną historię jednak w tym artykule chciałabym się skupić na ostatnich dziejach. Wielu niedoświadczonych pytało się mnie, znawcę historii, od czego wzięła się nazwa: "Wszechcarat". Nie wiedzieli że ma to swe głębokie uzasadnienie. Jednak zacznę od początku. Wszystko zaczęło się w 219 r.p.n.e. W owym czasie, po śmierci cara Jarosława IV, ostatniego z dynastii Älterchaüserów, nastąpiło rozbicie dzielnicowe. Syn byłego władcy, car Ivan III, został samodzielnym władcą, jednak został zmuszony do podziału państwa przez przyrodnich braci: Makara, Innokientija i Mikołaja Wawrzyńca, którzy przyjęli tytuły Wielkich Książąt. Z czasem cztery krainy zaczęły rozpadać się na części, a co gorsza, niektórzy książęta i grafowie zaczęli uniezależniać się od seniorów. Jednym z nich był graf Olaf von Hochenhaüser, bękarci wnuk Mikołaja Wawrzyńca Älterchaüsera. Oprócz dziedziców Ivana III, którzy dziedziczyli tytuł cara, po tę godność sięgnął w 193 roku p.n.e. rachuby Angstrem syn Mikołaja Wawrzyńca Leszek Zbłąkany, który prawie zjednoczył kraj. Niestety, zginął w niewyjaśnionych okolicznościach, a jego imperium podzielono między trzech synów. Po śmierci Leszka Zbłąkanego, każdy władca dzielnicowy niezależny od innych książąt lub zagranicznych władców (głównie królów Scholandii) sięgał po tytuł cara. Pojawiło się też kilku carów-wygnańców. Gdy ojciec Vladimira i Katheriny (a zarazem w czwartym pokoleniu potomek Olafa), Henryk Wawrzyniec, rozpoczął zjednaczane Angstrem, na jego terytorium istniało pięć caratów, dwa Wielkie Księstwa, osiem księstw i sześć niezależnych marchii. Po zjednoczeniu całego kraju przez Katherinę i Vladimira, utworzono tytuł Wszechcara, na dowód, że nowe państwo obejmuje wszystkie ziemie dawnych carów, i że nowi władcy przewyższają zarówno monarchów z czasu rozbicia dzielnicowego, jak i Älterchaüserów.