Nadchodząca wielkimi krokami, startująca już za kilka godzin elekcja będzie bez wątpienia wspominana w przyszłości jako jeden z kluczowych punktów dla historii Sarmacji. Jako punkt zwrotny, albo punkt cementujący status quo i odbierający temu miejscu szanse na dynamiczny rozwój pod batutą człowieka, który niepodważalnie posiada coś najistotniejszego dla Księcia: wizję.

Warto na początku pochylić się nad elekcją trwającą oraz elekcją poprzednią i poszukać ich punktów wspólnych. Uprzedzę czytelników – nie ma ich za wiele. Diametralne różnice zaszły w przeciągu zaledwie kilku miesięcy zarówno pod względem sytuacji w samej Sarmacji, jak i pod kątem profili kandydatów ubiegających się o urząd. Przede wszystkim – w tym momencie Księstwo znalazło się w sytuacji trudnej, wymagającej natychmiastowego uporządkowania i przemyślenia długofalowej strategii. Nie można udawać, że powstanie Unii, a co za tym idzie odejście sporej grupy mieszkańców, nie odbiło się na potencjale aktywnościowym Sarmacji. Odbiło się. Niezależnie od osobistych animozji i niesnasek, należy przyznać, że rozstaliśmy się z wieloma uzdolnionymi osobami, które dodawały wiele od siebie. To już jednak się stało. Nie cofniemy minionych wydarzeń. Musimy iść do przodu. Potrzebujemy rozwiązań, potrzebujemy zmiany kursu, potrzebujemy wizji.

W trakcie poprzedniej elekcji głównymi kandydatami liczącymi się w walce o zwycięstwo byli Andrzej Fryderyk oraz moja skromna osoba. Każdy postronny obserwator z minimalną zdolnością czytania ze zrozumieniem zwrócił uwagę na fakt, iż, poza drobnymi różnicami, nasze programy w istocie nie były sobie przeciwne. Nie proponowaliśmy rewolucyjnych rozwiązań, uciekając raczej w stronę modelu królowej brytyjskiej. Z racji bliskości programowej, Sarmaci podejmowali decyzję głównie na podstawie naszych charakterów, dotychczasowych działań i, co całkowicie zrozumiałe, osobistych doświadczeń i sympatii.

Tym razem jest inaczej.

Ścisłą walkę o koronę stoczy, nawiązując do najnowszych sondaży, dwóch kandydatów. Jeden z nich prezentuje, podobny do wspomnianych wyżej, program monarchy brytyjskiego, monarchy, który „proponuje realne inicjatywy - igrzyska, narracyjne wizyty, konkursy", który „zamierza być z ludźmi, rozmawiać i wspólnie przedyskutowywać najważniejsze decyzje" – krótko mówiąc, monarchy, który już był, i który jest dobry, ale na dobre czasy. Dziś takich czasów nie mamy. Antoni ze swoimi postulatami idealnie odnalazłby się w elekcji poprzedniej, kiedy kandydaci nie zapowiadali wywrócenia panującego porządku do góry nogami i nie przedstawiali propozycji z ogromnym potencjałem.

Tym razem taki kandydat jest. Piotr II Grzegorz posiada coś, czego na urzędzie książęcym już dawno nie uświadczyliśmy – wizję. Uprzedzając fakty, zdaję sobie sprawę, że niniejszą analizę wielu z Was odbierze jako żałosną laurkę, którą można przyjąć co najwyżej z uśmiechem politowania, tym bardziej zważając na kontekst, w jakim moje nazwisko padało w trwającej kampanii. Otóż, nie występuję dzisiaj ani w roli obiektywnego eksperta, ani w roli nieomylnego publicysty. Piszę jako osoba, która znając Piotra Khanda, jego plany, podejście do Księstwa, bezkompromisowy (dzisiaj na wagę złota!) charakter, wierzy w jego wizję. Wierzy w informatyzację, grywalizację, może drobną RPGizację Księstwa, stanowiącą idealny dodatek do obecnej w Sarmacji narracji, do inicjatyw. Nikt nie zamierza zastąpić ludzi linijkami kodu. Nikt nie chce zdewaluować ludzkich działań, ludzkiej kreatywności. To właśnie kreatywność jest przecież Piotra kluczową zaletą. Kreatywność, którą przekuł w wizję.

Jako „współstartujący”, jak określił mnie swego czasu P2G, zachęcam Was wszystkich do chwili refleksji, do zapoznania się raz jeszcze z programami i zwróceniem uwagi na konkrety. Antoni jest mówcą dobrym, wyważonym, prezentuje się jako kandydat środka, ze sporym potencjałem. Warto jednak zastanowić się, czy nie nadeszły czasy, kiedy musimy postawić na upór, nieustępliwość, bezkompromisowość, doświadczenie.

I wizję.