Szanowni,

miało być wcześniej, ale real. Przepraszam.


łowo "program" na elekcję jest trochę przesadzone. Założenie na elekcję sprowadza się do jednego punktu który zostanie później poruszony. Uważam od dawna, że godność książęca to nie jest, albo raczej nie powinno być stanowisko polityczne, które wymaga określonego planu do zrealizowania i obiecania. Chociaż są od tego wyjątki, o czem niżej. Jest tak głównie dlatego, że jest to urząd pozbawiony konkretnych kompetencji, nie ma jasnej kadencji i nawet sama Konstytucja stwierdza, że Książę nie jest organem władzy wykonawczej. Nie da się też przewidzieć co będzie za dwa miesiące, a co dopiero w sytuacji, w której Książę może panować nawet i lata (chociaż jeżeli już poruszamy ten temat pragnę oświadczyć, że długo na tronie siedzieć nie zamierzam). Nie oznacza to jednak, że nie planuję ani nie zamierzam robić żadnych zmian, a jedynie czekać na rozwój wypadków i skupiać się na bieżącej administracji.

Biorąc pod uwagę powyższe, a nawet czysto praktyczną stronę, kandydat winien być oceniany nie po tym co obieca, ale pod kątem tego jaki jest, jak podejmował decyzję w przeszłości, jak radził sobie z poszczególnymi problemami i jak może działać w przyszłości. Czyli jaka jest jego filozofia podejścia do KS i czy my, jako wyborcy, mamy podobną. Możemy co najwyżej strzelać, czy bliżej nieokreślone i abstrakcyjne sytuacje w przyszłości, które wymagać będą konkretnej decyzji ze strony Księcia, będą się pokrywały z naszym stanowiskiem, wizją i światopoglądem.


jeżeli o właśnie powyższe chodzi, to nie trzeba zbytnio się rozpisywać o sobie. Na to, jak widzimy danego kandydata, pracuje się od początku rejestracji w mikronacjach. Każdy kandydat jest w zasadzie znany, a historia, zwłaszcza najnowsza, dobitnie pokazuje, że między bajki włożyć możemy zapowiedzi i deklaracje jakoby kandydat jako książę, a jako obywatel poprzedniego wcielenia, to zupełnie nowe osoby. Że można się zmienić, że będzie lepiej, że przywary zostaną wyeliminowane, a nabędziemy nowe i pozytywne cechy.

Dlatego w punkcie opisującym siebie, zbyt wiele rozpisywać się nie będę. Wszyscy mnie Państwo znacie bardzo dobrze po tych długich latach. Wiecie jakie mam z grubsza stanowisko co do większości tematów które przewijają się co jakiś czas w mikronacjach. Ale resumee i tak się przyda, więc będzie to później.


Sarmacji piastowałem stanowisko w zasadzie każdym jego organie i zajmowałem się wszystkim. Byłem prefektem, asesorem i Marszałkiem TK, posłem, wicemarszałkiem i marszałkiem Sejmu, Kanclerzem, ostatnio nawet regentem. Do tego samorządowcem, żołnierzem, banksterem, redaktorem, czasami quasiprogramistą. Startować w elekcji nie planowałem, jakkolwiek pewnie trudno w to uwierzyć. Zmieniłem zdanie i zrobiłem z tej kandydatury plan B. Jednakże plotki o tym że kandyduję, dotarły do mnie wcześniej niż nawet informacja, że była abdykacja. Wiele osób namawiało mnie prywatnymi drogami na start i deklarowało poparcie. Biorąc to pod uwagę, a także to, że nie ma obecnie żadnego kandydata który byłby w stu procentach “mój”, czyli z którym mógłbym się identyfikować i z czystym sumieniem poprzeć, ostatecznie się zgłosiłem. Nie mam parcia na mitrę, nie będę zdobywał jej za wszelką cenę, w sposób, w jaki opisanie tego spotyka się ostatnio z donosami do Prefektury. Jak pisałem wyżej, elekcja książęca, a zwłaszcza ta obecna, powinna przebiegać nieco w innej atmosferze. Nie powinna to być kampania stricte polityczna. Co do zaś tego, co mimo wszystko zadeklarować czy obiecać powinienem, zaczynajmy.

Polityka zagraniczna — nie jestem zwolennikiem inkorporacji martwych pikseli. Nie uważam też, że polityka sama w sobie, czy raczej jej prowadzenie żeby tylko ją prowadzić, ma jakieś szersze znaczenie. Nie bawią mnie buraczane konflikty o nic, jak to, czy wyspa X powinna leżeć tu czy tam, a pan Y ma przeprosić czy też nie. Jeżeli mówimy o polityce zagranicznej, to jako narzędzie, a nie cel sam w sobie. I tutaj paradoksalnie, może się ona nam przydać.

Nie od dziś twierdzę, że jakiekolwiek większe inicjatywy które w istotny sposób mają zmienić kształt polskich mikronacji, powinny być realizowane na szczeblu ponadnarodowym. Jeżeli chodzi o budowę systemu gospodarczego, zdecydowanie łatwiej byłoby zrobić jedną, zarządzaną wspólnie platformę. Mamy i więcej rąk do pracy, i więcej użytkowników, możemy tworzyć nowe gałęzie współpracy które nie będą wyłącznie fabularnym paplaniem — gospodarcza wymiana międzynarodowa, forex, rywalizacja gospodarcza, wojny celne i tym podobne kwestie. To samo tyczy się większości specjalistycznej infrastruktury, jak testowany niedawno system wojenny.

Największe jednak szansę upatruję w promocji, ale o tym niżej.



System gospodarczy i promocja/demografia — tutaj, mimo że w elekcji powinienem słodzić i się łasić, trzeba napisać trochę gorzkiej prawdy. Nie dam systemu gospodarczego i proszę nawet nie liczyć, że w pojedynkę załatwię wzrost i ciekawość. Każdy kto to obiecuje jest albo głupi, albo robi głupich z Was.

Każdy z nas ma real. Każdemu z nas się nie chce. Każdy z nas ma pewne braki w wiedzy i doświadczeniu które skutecznie blokują powstawanie funkcjonalności z prawdziwego zdarzenia. W tym ja. Powinniśmy jako społeczeństwo być już na tyle dojrzali żeby przestać rozglądać się za mesjaszem, który zbawi Sarmację, podczas kiedy reszta będzie obserwowała. Cokolwiek byśmy nie planowali, potrzeba współpracy i połączonego wysiłku. Dlatego może brutalnie, ale uczciwie muszę napisać, że jeżeli PT Państwo szukacie w elekcji frajera który zrobi, a reszta popatrzy, to możecie zakończyć czytanie programu i szukać innego kandydata. Przepraszam.


ak się robić nie da, po pierwsze, że to zwyczajnie nieuczciwe podejście, a po drugie, że najczęściej, patrząc na to realistycznie, wychodzi kaszanka po gellońsku. Zbyt duży ciężar i odpowiedzialność na barkach jednego człowieka, to bardzo często nici z realizacji. Jeżeli mamy coś ruszyć, potrzebne są ręce do pracy. Sarmacja nie potrzebuje człowieka który zrobi coś samodzielnie, ale menadżera, który zorganizuje pracę wszystkich obywateli i, jak pisałem wyżej, w miarę możliwości postara się budować pewne rzeczy we współpracy z innymi krajami. Projekty realizowane jednoosobowo mają się ostatnio źle. Nie można ich ani potem przejąć, ani bieżąco konserwować, a najczęściej kończy się albo na słomianym zapale, albo zmuszeni do przerwania prac z powodu czynników niezależnych. Piotr II Grzegorz budował Złotą Wolność 2.0. Musiał odejść z Sarmacji, nie zostało nic. Kakulski budował mapę, musiał odejść z Sarmacji i nie zostało nic. Podobnych przykładów można mnożyć. Już teraz widać, że w niewyobrażalny sposób marnujemy potencjał i zasoby ludzkie, bo co jakiś czas ktoś wpada na genialny pomysł pt. “a zrobie se system gospodarczy”, po czym kilka tygodniu robi w tajemnicy przed innymi, potem ogłasza projekt, ludzie się cieszą, a po jakimś czasie prace zostają przerwane. Powinniśmy dążyć do centralizacji takich prac. Działa tutaj najzwyczajniej w świecie efekt skali. Robienie prywatnych systemów jest nieekonomiczne, a przez to i zwyczajnie głupie. Nie chodzi oczywiście o drobne funkcjonalności które obudowują obecny system (np. GPW) ale o pełnoprawne systemy, które mają w zamierzeniu aspirować do zostania ziemią obiecaną Sarmatów.

Kolejna kwestia to upolitycznianie takich projektów i wręcz szantażowanie systemami, które powstaną bądź nie w zależności od rozstrzygnięcia politycznego w danym czasie. Co innego nie mieć techniczno-prawnej możliwości wprowadzenia zmian, a co innego pisać wprost, że jeżeli kandydat X wygra to system wprowadzimy, a jeżeli nie, to nie bo nie. Nie dość, że systemy tworzone są w zupełnie nieracjonalny sposób, gdzie najsłabszym ogniwem jest autor, który nie wyrobi fizycznie tego pół roku wytężonej pracy, to dodatkowo mamy aspekt polityczny.


o samo tyczy się promocji i demografii. Ptak, który kojarzy się z moją osobą najbardziej, to oczywiście bociek. Był on niewypałem. Dlaczego? Odpuszczenie go z mojej strony to jeden aspekt, drugi, równie ważny to taki, że zwyczajnie nikt się tym nie zainteresował. Kiedy robiłem ankietę i szukałem ludzi, odzew był znikomy. Pracował przy tym mało kto. Nie obwiniam nikogo, bo rozumiem że to nie jest kwestia zwyczajnego lenistwa, a i ja przecież w pewnym momencie odpuściłem. Ale lekcję musimy wyciągnąć, a jest ona taka, że samemu możemy zadowolić co najwyżej samych siebie na własną rękę, natomiast żeby zrobić to na szerszą skalę, potrzebujemy większej ilości ludzi.

Kilkukrotnie porównywano Sarmację do korpo. Jeżeli przyłożymy tę miarę ponownie, to powierzanie strategicznych projektów jednej osobie, która w każdej chwili może z różnych powodów to korpo opuścić, jest zwyczajnie głupie. Największą trudnością nie jest to, że nie mamy ludzi zdolnych do zrobienia czegoś nowego. Wypaczeniem jest to, że każdy pracuje na własną rękę, powstaje kilka konkurencyjnych projektów w fazie niewychodzącej poza prosty szkielet, a kiedy autor musi od nas czasowo odejść, wszystko umiera. Cywilizacje nie powstawały wtedy, kiedy każdy robił coś w sposób jaki przedstawiłem, ale kiedy siły połączono i potrafiono wymieniać się pracą, zastępować nieobecnych i dążyć wspólnie w jednym kierunku.

Idealne byłoby w mojej ocenie stworzenie założeń jednego, spójnego systemu, a następnie podzielenie pracy i wzajemna jej koordynacja między chętnych. Nie stricte NIA, ale nawet zatrudnionym ad hoc wykonawcom, w zależności od ich umiejętności i możliwości. Dzielnie pracy na etapy. Robienie projektu z głową i z pomysłem. Kiedy ktoś niedomaga, pracę może przejąć ktoś inny. Nawet jeżeli mamy robić 2 lata system, małymi kroczkami ale nieustannie przybliżać nas do celu, to jest to o wiele lepsza sytuacja niż porywać się z motyką na słońce w dwie osoby i robienie z systemu własnego dziecka, od którego wszystkim wara, o którym nie mówimy nikomu przez pierwsze etapy i który rozwijamy samodzielnie, a następnie przerywamy pracę z takich czy innych powodów i do nich nie wracamy. Systemów które istniały na papierze mamy od groma. Systemów które rozwija zwarta ekipa, niewiele.


latego z jednej strony chcę oficjalnie zadeklarować, że promocja i demografia będą dla mnie priorytetem i tym się chcę zająć jako Książę. Jednocześnie zastrzegamy, że nie jest to deklaracja którą można przeformułować w zdanie daj ać ja pobruszę a ty poczywaj. Chcecie zmian? Zmiejamy! Chcecie oglądać jak zmiany robi nowy Książę? Wybierz innego kandydata. Książę winien nadawać wszystkiemu harmonii i udrażniać rury które się zapychają, a które przeszkadzają w rozwoju. Stać na czele przodowników pracy, ale nie być jedynym robotnikiem w tym zakładzie. Po części z taką rolą już eksperymentuję, chociażby ostatnio zgodziłem się głównie z powodu wszechobecnego marazmu na wspomniany niedawno wywiad radiowy. Trzeba szukać więcej podobnych okazji. Musimy przejąć wariant celebrycki — mają o nas mówić. Wszystko jedno w jakim kontekście (o ile nie będzie zupełnie negatywny).

Z jednej strony trzeba załagodzić spory które ostatnio wybuchły. Książę nie może być, a przynajmniej ja odcinam się od deklaracji poprzednika, że będzie pełnoprawnym politykiem. Trzeba małego uspokojenia i zrównoważenia atmosfery. Jednocześnie nie może to przeradzać się w księcia herbu “flaki z olejem” czy monarchy-ciepłych kalesonów. Trzeba umiejętnie balansować między ekstrawagancją a normalnością, ciekawością a zniechęceniem czy włączaniem się w życie społeczne a trzymaniem społeczeństwa za mordę.



ak pisałem, doskonale mnie Państwo znacie. Na pewno z przywar pozostaje słynne arpedowskie lenistwo, jednak Książę to rola nieco inna niż Kanclerz, a tam gdzie nie ma kadencji i masy obietnic do realizacji, sprawdzałem się, myślę, całkiem dobrze. Chociażby w Trybunale. Myślę, że jesteśmy na tyle dojrzali żeby przestać oglądać się za gruszkami na wierzbie i wybrać monarchę, który będzie nas wszystkich godnie reprezentował i któremu powierzymy nasze troski. To nie są wybory kanclerskie czy sejmowe. Więc i wybory i wartości jakimi się kierujemy przy urnach, powinny być nieco inne. Tym bardziej, że nawiązując do sentencji która przewija się w grach z serii Civilization — wszystko wskazuje na to, że póki co nie budujemy imperium, które przetrwa próbę czasu. Ale możemy to zmienić, a czasownik “budujemy” nie oznacza tutaj formy pluralis maiestatis — odnosi się do nas wszystkich. Miejmy to gdzieś z tyłu głowy, że potrzebujemy zmian nie tylko po stronie tronu, ale przede wszystkim — po stronie nas samych.