Występowanie:
Piesek scholandzki występuje we wszystkich górach Pollinu. Wiele gatunków zamieszkuje Góry Nawskie, jednak coraz więcej można ich spotkać również w Bialenii oraz Trizondalu. Bardzo często spotykane w wysokich partiach gór - pierwsze osobniki spotkać można dopiero na wysokości 1000 metrów, jednak ostatnimi czasy zdarzają się również odważniejsze, schodzące do 700 metrów. To jednak nadal rzadkość, dlatego aby zrobić zdjęcie temu niespotykanemu ssakowi należy wejść w wyższą partię gór. Oczywiście, można też pójść na łatwiznę i odwiedzić Almerskie Zoo.

Wygląd:
Wyglądem piesek scholandzki wcale psa nie wygląda. Mylące mogą być jego ogromne zębiska, w szczególności długie kły, pomagające mu w wydobywaniu pożywienia. Piesek przyjmuje wiele maści, od jasnego brązu, czasami spotyka się również osobniki w kolorze ciemnego blondu, do ciemno czarnego (nie można mylić z karym, ponieważ tego zwrotu nie używa się w stosunku do pieska). Uszy i oczy ma malutkie, łapy zakończone krótkimi szponami. Ma średniej długości, "goły" ogon. Często można go zauważyć stojącego na dwóch łapach. Wtedy też widać, że na brzuchu również nie posiada sierści, co jest charaterystyczną cechą dla całej rodziny psowatych. Jego zębiska miały również wpływ na ukształtowanie czaszki, gdyż paszcza zwierzęcia musiała zdecydowanie urosnąć, aby je pomieścić.

Pożywienie:
Głównym elementem diety pieska scholandzkiego są owady, wszelkiego rodzaju - żywi się zarówno mrówkami, jak i muchami. Jednak gdy nadchodzi zima i pokarmu mięsnego zaczyna brakować piesek scholandzki używając swoich długich zębisk wydobywa korzonki, którymi się żywi. Bardzo ważnym elementem diety pieska scholandzkiego są również mchy rosnące pod kamieniami. Dzięki zdrowej diecie, populacja piesków scholandzkich ma się bardzo dobrze.

Rozmnażanie:
Pieski scholandzkie rozmnażają się tak jak większość ssaków. Okres godowy przypada na marzec, a ciąża samicy trwa 6 miesięcy. Młode rodzą się pod koniec września. Samica łączy się z samcem tylko na miesiąc, w którym dochodzi do zapłodnienia. Zazwyczaj rodzą się 2 młode, które przeżywają, a matka opiekuje się nimi od 2 do 3 tygodniu. Zazwyczaj żyją do dwunastu lat, rozmnażają się od dwóch. Samce nie walczą o samice, samice nie zabiegają o samce. Selekcja jest w stu procentach losowa (w myśl zasady, kto pierwszy ten lepszy).

Populacja:
Populacja pieska scholandzkiego nie jest w żadnym wypadku zagrożona wyginięciem. Obecnie liczy ponad 200 tysięcy osobników, a ta liczba, pomimo sezonom łowieckim ciągle rośnie. W tym czasie można było również zauważyć konkurencję o teren wśród samców, gdzie dominowały walki na śmierć i życie. Przewiduje się, że do 2020 roku populacja pieska scholandzkiego wzrośnie do 225 tysięcy, a od 2021 zacznie spadać.

Upodobania i zwyczaje:
Piesek scholandzki bardzo lubi tańczyć, jednak jest to tylko przyjemność, która sprawia, że piesek scholandzki czuje się lepiej. Samopoczucie to zawdzięcza lepszemu trawieniu ciężkostrawnych pokarmów - głównie korzonków właśnie. Samice urządzają pojedynki taneczne, jednak z czasem przekształcają się one tak jak w przypadku samców w pojedynki na śmierć i życie. Pieski żerują małymi stadami, po 2-5 osobników. Nie mają silnych wrogów naturalnych, poza drapieżnymi ptakami nic im nie zagraża. W zwyczaju piesków scholandzkich jest reguralna zmiana miejsca zamieszkania, niewielka, gdyż od kilku do kilkadziesięciu kilometrów, ale nigdy nie wracają na poprzednie miejsce żeru.