Zamiast wyjść naprzeciw fundamentalnym wyzwaniom stojącym przed całym mikroświatem, nasi politycy proponują zmiany konstytucji czy sposobu funkcjonowania sejmu. Proponują rozwiązywanie abstrakcyjnych problemów, gdy mierzymy się z problemem realnym. Jak długo będziemy tasować karty? Aż zabraknie graczy?

Dobiegająca końca kampania elekcyjna iskrzyła się niczem cekiny na kiecce Rihanny Sedrowskiej podczas rautu w redakcji „Tygodnika Wszetecznego”. Był wysyp kandydatów i marazm przekuty w orgazm. Był kandydat happener, który przerażony możliwością jeśli nie zwycięstwa, to wpływu na ostateczny wynik, swój happening przedwcześnie zakończył. Była tradycyjna już przepychanka o obywatelstwa i aktywność, która zostawiła metaliczny niesmak w ustach, podsycając i tak już płonące konflikty w naszej małej społeczności.

Kogo wybieramy

Wszystko to jednak furda przy problemie fundamentalnym. Jakim? Najwyraźniej zapomnieliśmy kogo, a raczej co przychodzi nam wybierać.
Zrobiliśmy sobie bowiem fantastyczne wybory na kanclerza. Jest mnóstwo kandydatów, sondaże, wywiady, programy, wodotryski, po prostu Fully Automated Luxury Imperial Space Sarmacja. W tym wszystkim zabrakło jednak jakiejkolwiek spójnej idei wykraczającej poza bieżące administrowanie państwem. Jakiejkolwiek głębszej refleksji na temat kondycji i perspektyw nie tylko Sarmacji, ale, na diuków, jesteśmy imperium!, całego mikroświata. Kampania upłynęła pod znakiem zrozumiałego, bo przecież kandydaci walczą o szerokie spektrum głosów, ale jednak nieprzystającego do dzisiejszych wyzwań zestawu banałów.
Jakie to wyzwania? Zacznijmy od początku.

Narkotyczna symulacja

Mikronacje to przede wszystkim symulacja państwa. Wybraliśmy sobie ustrój, rozrysowaliśmy mapki, porobiliśmy strony, ustaliliśmy strefy klimatyczne, wszystko opisują dziennikarze, wokół tańczy korowód artystów, sportowców i biznesmenów, jeśli akurat działa któryś z dziesiątków stworzonych przez nas protosystemów gospodarczych. Wszyscy co kilka miesięcy wybieramy władze, które generują abstrakcyjne problemy, a następnie próbują je rozwiązać, po drodze generując jeszcze więcej abstrakcyjnych problemów.
Tak się jednak w tym symulowaniu zapamiętaliśmy, że zapomnieliśmy o problemach, które nie są abstrakcyjne. Podobnie bowiem jak politycy w realu, także nasi politycy walcząc o głosy wychodzą z jednego założenia: za 50 lat świat będzie istnieć. A tymczasem nie. Nie będzie. Nawet za pięć lat nie musi.

Nie przespać zmiany

Sarmacja nie jest zwykłym państwem. Nie jest nawet symulacją państwa. Jest projektem. A projekt może upaść, może zostać zarzucony, może się nie powieść. W korowodzie zabawy w mikronacje zdajemy się zapominać, że mikroświat to tylko kreowany przez nas twór, że to pewne przedsięwzięcie. A co zrobiliśmy, by mikronacje istniały za pięć, dziesięć czy piętnaście lat?
Sarmacja powstała w 2002 roku. Sam w domu nie miałem jeszcze internetu, a jeśli dobrze pamiętam, wielu z was łączyło się z nim wówczas śmiesznie buczącym modemem. Najpopularniejszą wyszukiwarką był Internet Explorer, w sieci spędzaliśmy średnio 46 minut dziennie, nie istniał nie tylko Facebook, ale nawet Grono.
Trochę się od tego czasu zmieniło, co? Przeżyliśmy kilka internetowych rewolucji, od web 2.0 po dzisiejszy boom na wideo i portale społecznościowe. A co jako mikroświat zrobiliśmy, by nadążyć za tymi zmianami? Co zrobiliśmy, by nie stać się kolejnym Kodakiem, Nokią albo Naszą Klasą?
Wielu z nas podskórnie czuje, że coś jest nie w porządku. Że tracimy pazur, że w dzisiejszym internecie przestajemy być seksowni. Że aktywność spada, jeśli nawet nie ilościowo, to jakościowo. Czasem nawet przed wyborami padają pomysły dotyczące promocji czy realowego zinstytucjonalizowania naszej działalności, zazwyczaj jednak na mało podatny grunt. O wiele lepiej sprzedają się pomysły rozwiązywania kolejnych abstrakcyjnych problemów. Czasem trzeba jednak wznieść się ponad poziom tradycyjnej zabawy, wskazać realne problemy i poszukać ich rozwiązań. Tym czasem jest właśnie elekcja książęca. A my nie potrzebujemy nowego księcia. Potrzebujemy nowej Sarmacji.

Nowe rozdanie

Sarmacja jest grą. Kilkanaście lat temu Ojcowie Założyciele przygotowali talię kart, położyli ją na stole i zaprosili do gry. Reguły są w miarę jasne, kart jest wystarczająco dużo, stół może nawet za szeroki. Co jakiś czas tasujemy karty i rozdajemy ponownie. To właśnie zmiany kluczowych ustaw, ordynacji czy konstytucji.
Przy stoliku zrobiło się jednak pustawo, a atmosfera w pokoju zatęchła. A my, zamiast wywietrzyć pomieszczenie, pomyśleć o zmianie zasad zabawy czy zaproszeniu nowych graczy, znów tasujemy karty.
Żebym był dobrze zrozumiały, powtórzę. Zamiast wyjść naprzeciw fundamentalnym wyzwaniom stojącym przed całym mikroświatem, nasi politycy proponują zmiany konstytucji czy sposobu funkcjonowania sejmu. Proponują rozwiązywanie abstrakcyjnych problemów, gdy mierzymy się z problemem realnym. Jak długo będziemy tasować karty? Aż zabraknie graczy?
Dlatego musimy zamknąć sesję gry i zebrać karty. Ustalić nowe reguły, przystające do dzisiejszych realiów. Tak jak czyniliśmy to wcześniej, choćby poprzez Złotą Wolność i inne systemy gospodarcze czy wprowadzenie elementów znanych z portali społecznościowych. Mamy za sobą podobne operacje, teraz potrzebujemy przeprowadzić gruntowny lifting. I rozpocząć nową sesję gry na nowych zasadach.
Musimy spojrzeć na Sarmację jako na projekt. Jaki jest nasz cel? Do kogo chcemy trafić? Jakie potrzeby zaspokajać, jakie pełnić funkcje? Do tego dobierzmy narzędzia. I wdrożmy je.

Więcej niż książę

To właśnie powinien zrobić nowy książę. Przestać zajmować się abstrakcyjnymi problemami. Zająć się kwestią najwyższej wagi, kwestią przetrwania mikroświata. A zadanie nie jest łatwe. Nasza mała społeczność podzielona jest absurdalnymi niesnaskami, które odbierają nam energię i czas. Nie szanujemy wysiłków jednostek, potrafimy stworzyć kilkanaście przyczynków do systemów gospodarczych dla prowincji, a nie jeden, spójny projekt na lata. Wreszcie, wyraźnie nie mamy pomysłu na samych siebie.
W tej elekcji wybieramy coś więcej niż księcia. Bo ten monarcha będzie gasił światło w pokoju zwanym mikroświatem. Pytanie, czy zapali je ponownie w wyremontowanym pomieszczeniu dla nowych graczy, czy może ostatni Sarmaci będą w nim siedzieć po ciemku, zmieniając konstytucje i ordynacje.
W tej elekcji wybieramy naszą przyszłość.